من از این ممتدِ دیوار، بدم می آید
از خداباره تکرار، بدم می آید
و از این پونه که روییده در لانه من
به خطرناکی یک مار، بدم می آید
من به گفتار تو و فلسفه ات مشکوکم
و ازین منطق بودار، بدم می آید
ای که می تازی و خوش می گذرانی فعلاً
من ازین ژست طلبکار، بدم می آید
تو به اغوای منِ کوه نظر داری و من
اصلاً از فلسفه غار، بدم می آید
وقتِ قی کردنِ پندار، حواست باشد
که از اندیشه بیمار، بدم می آید
شهر، انگاره چیزی که ندارد شده است
آی ازین قوم ریاکار، بدم می آید!
امین شاهرخی